Artis

Koffie / Coffee

De dieren van vandaag

Nee, ik zou niet uit kunnen leggen waarom ik vandaag thuis kwam met enkel blauwe bloemen. Achttien potjes met blauwe viooltjes en drie zakken met toekomstige blauwe irissen, blauwe druifjes en blauwe sterhyacinten.
Ik was in het tuincentrum en zocht naar rattengif. Niet dat ik nou in zo’n destructieve stemming ben (zie de slakken van gisteren) maar er zijn grenzen. Stinkende keukenkastjes bijvoorbeeld. Keutels op mijn keukenvloer die onmogelijk van een dier kleiner dan mijn handpalm kunnen zijn. Terwijl je koffie drinkt op je eigen drempel te worden aangestaard door een bruine rat.
Er was geen rattengif. Wel speeltjes voor de rat, tredmolentjes, lekkere hapjes, zaagsel voor in zijn comfortabele rattenhuis. Dat had ik allemaal niet nodig. Mijn ratten hadden het al naar hun zin en zorgden voor hun eigen eten. Dat was nou juist het probleem.
Op de afdeling knaagdieren hoorde ik een wonderschoon geluid. Krekels. Op zoek naar de bron keek ik uit naar van die kleine speeldoosjes die je open moet doen om dan twee kunstige nepkrekels met hun vleugels over elkaar te zien wrijven terwijl van onder uit het doosje niet van echt te onderscheiden krekelgezang klinkt. Ik vond de doosjes, tientallen naast en op elkaar. Ze waren doorzichtig en gevuld met levende krekels. Acht per doosje, er waren zes verschillende maten. Verbijsterd pakte ik een doosje op, de krekels keken mij aan en ik weerstond de verleiding om alle doosjes open te maken. Ze waren belachelijk goedkoop en ik wilde een doosje meenemen, ik stelde me een winter voor gevuld met het zomerse geluid van krekels, een klein terrarium bij het raam, ik zou kleine plastic doosjes met krekelvoer kopen en af en toe voor ze zingen. Maar wat eten krekels eigenlijk?
Ik kocht zes doosjes en liet ze thuis vrij in de achtertuin. Op wikipedia las ik dat er in 2004 een nieuwe krekelsoort in Nederland is bijgekomen: de boomkrekel. Hij is bij Lobith Nederland binnengekomen. Net als de Rijn. Wat ze eten wordt niet vermeld.

Wake up call

Ik werd wakker omdat een mannetjesfazant uit volle borst onder mijn slaapkamerraam stond te trompetteren. Fier opgericht in zijn glanzende verenpak, netjes opgepoetst en met een triomfantelijke blik gooide hij zijn geluid de ochtend en mijn slaapkamer in. Toen hij mij aan de andere kant van het raam zag droop hij af. Dit was niet de vrouw waar hij om riep.
Gisteren zag ik zijn zoon die nog in zijn kleren moet groeien, een puber van een vogel met al wel de eerste kleurige uitsteeksels maar ook nog het vele bruin van zijn moeder. Hij at vlierbessen die net iets hoger hingen dan hij groot was, met kleine sprongen kon hij er net bij.

Het eerste wat ik ‘s ochtends doe is liefdevol het jonge groene grut bekijken. Tot gisteren kon dat nog onnadenkend, vol van een naïef vertrouwen in de natuur. Elke dag werden mijn plantjes groter. De viervoudige blaadjes van de rucola naast de dubbele slablaadjes en verderop de lange smalle spinazie.
Gisterochtend was het grootste deel van de sla verdwenen. Hier en daar nog een eenzaam plantje en een hele rij kale minuscule steeltjes zonder blad. Slakken? De egel? In ieder geval een dier dat liever sla heeft dan spinazie. Ik kocht bier, vulde schoteltjes en vond prompt vanochtend drie slakkenlijkjes in mijn valkuilen. De sla is gered. Voor vandaag tenminste. En wat de slakken aangaat hoop ik dat ze in een aangename roes het loodje hebben gelegd.

De ontdekking van de rabarber / The discovery of the rubarb

Monster

Brandnetelsoep / Nettle soup